Grodno

Graeden/Gräden- Gradyń/Grodno (po 1945 roku)
Nieistniejąca wieś położona w gminie Cybinka .
Wioska z siedzibą rycerską .
Po raz pierwszy wzmiankowana w 1229 roku. Była własnością zakonu joannitów, która także władała zamkiem w Łagowie .
W 1400 roku część gruntów należała do kościoła w Radzikowie. Na przełomie XVIII i XIX wieku majątek w rękach Jakob von Kettwig oraz jego brata Otto (szlachecka rodzina). Rodzina von Kettwing swoje pierwsze dobra ziemskie na ziemiach Torzymskich miała w wiosce Grodnie.
1828 roku majątek przechodzi na rodzinę von Kubalew ,a w 1852 należały do hrabiego Bruno von Werder dobra wynosiły 490,57ha gruntów.
W 1879 roku majątek należał do kupców z Berlina- Hirschfeld i Wolff a dobra obejmowały 591,17 ha gruntów.
Na początku XX wieku majątek (670 ha gruntów) wraz z pałacem należał do rodziny Thorer. Theodor Thorer znany hodowca owiec rasy „karakuły”, który na początku swojej kariery hodował je w Gradyniu/Grodnie.
W 1874 roku powstał Urząd Stanu Cywilnego, który obejmował swoim zasięgiem: Gradyń oraz Maczków.
Po 1940 roku USC współpracował z urzędami „czystości rasy aryjskiej“.
1895r. 72 mieszkańców- 52 domy
1910r. 156 mieszkańców- 56 domów
1925r. 191 mieszkańców
1933r. 175 mieszkańców
1939r. 148 mieszkańców

Maczków/Matschdorf

Maczków-Matschdorf-Mazdorf-Matsdorf
Wieś z kościołem parafialnym, siedzibą rycerską i papiernią.
Początki miejscowości sięgają XIII wieku.
Według rejestru w 1400 roku Maczków należał do rodziny von Kettwig. 1404 część majątki należała do kościoła w Rybocicach. W 1406 władali wsią joannici łagowscy.
W latach 1412-1423 część wsi należała do rycerza Heinricha von Qynitz i jego żony. W 1431 roku decyzją margrabiego Friedricha część gruntów we wsi otrzymał w dzierżawę Schenk von Landsberg (szlachta brandenburska i łużycka). Po śmierci Heinricha von Qynitz majątek odziedziczyła wdowa. Decyzją margrabiego Johanna majątek ten otrzymał lenno Bartusch von Wiesenburg ( także zarządzał majątkiem w Rąpicach).
W 1437 roku pojawia się jako dzierżawca dóbr joannickich mieszczanin Lauenburg z Frankfurtu nad Odrą. W 1499 roku bracia Bastian i Tewes Lunenburg sprzedają majątek Albrechtowi von Maso oraz Peterowi Tietzen.
W 1521 roku wieś mistrz zakonu joannitów Georg von Schlaberndorf powierzył opiekę nad majątkiem zakonu Heinrichowi von der Saale. W 1527 roku mistrz zakonu Beit von Thümen przekazał dzierżawę żonie Joachima Miesso-Richter. W 1528 roku Joachim Richter zamieszkiwał na terenie wsi. W 1538 roku majątek w posiadaniu Franza Tietze z Frankfurtu nad Odrą, ale 17 marca w 1541 roku sprzedał dobra 2800 renińskich goldenów Wolfgang von Kettwig (Wolfgang Kettwig studiował w Padwie i został rektorem na uniwersytecie. Następnie Kettwig pracował jako syndyk we Wrocławiu.
W 1515 r wstąpił do służby elektorowi brandenburskiemu Joachimowi I w oczekiwał na urząd kanclerza. W 1524 r. reprezentował elektora jako wysłannika Reichstagu w Norymberdze. W 1526 r. Kettwig został kanclerzem księcia Albrechta z Meklemburgii-Güstrowa na cztery lata. Nie otrzymano żadnych wiadomości o tym czasie, poza tym, że książę był skłonny do doktryny luterańskiej, ale potem powrócił do wiary katolickiej.
W 1529 r. Elektor Johann Ketter poprosił o powrót do Brandenburgii. Kettwig został jego następcą i odtąd mieszkał w tak zwanym domu kanclerza na Poststrasse. W 1530 r. pojechał do Reichstagu w Augsburgu, w 1540 r. nowy elektor Joachim II obalił kanclerza, ponieważ, że był katolikiem. W 1541 roku zmarł w Boże Narodzenie. Wolfgang Kettwig został pochowany w Berlinie, w pobliżu głównego ołtarza. Jego epitafium pękło w 1681 roku i nigdy nie zostało odnowione).
Jego następcy zbudowali tu papiernię. Funkcjonowała ona do 1780 roku.
W 1787 roku właścicielem wsi został podpułkownik von Münchow, w 1792 roku minister Carl August Struensee von Carlsbach, a po nim jego zięć – von Königsmarck. Wśród następnych właścicieli dóbr w Maczkowie wymienia się barona Senfft von Pilsacha (1828-1869), w 1828 roku von Risselmanna (Maria,August, Heinrich), wreszcie w 1857 roku hrabiego Reinhold Karl August hrabia Finck von Finckenstein(1824-1870), którego potomkowie władali majątkiem do II wojny światowej.
Urodzeni z rodu FINCK VON FINCKENSTEIN w Maczkowie:
August Otto Konrad 8 Czerwiec 1861, Bogislaw Reinhold August 19 październik 1896, Maria 9 październik 1806.
1801 roku wieś posiadała: 6 rolników, 2 rybaków,kuźnie,cegielnia, tartak i papiernie. 9 sierpnia 1831 do 31 stycznia 1832 wybuchła choroba cholery-chorych 13, martwych 10 osób. Bilans do końca stycznia: 16 chorych,14 zmarło
Zespół dworski-pałac
W głębi podwórza folwarcznego dostrzeżemy murowany dwór, do którego prowadzi droga przez bramę wjazdową, a następnie przez dziedziniec gospodarczy. Za dworem, w dolinie Ilanki rozciąga się park krajobrazowy z przełomu XVIII i XIX wieku. Dwór wzniesiono w ostatniej ćwierci XVIII wieku w stylu klasycystycznym, z wystrojem elewacji utrzymanym w charakterze późnobarokowym. Został założony na planie prostokąta. Jest to piętrowy budynek, częściowo podpiwniczony, nakryty wysokim dachem naczółkowym. Elewację zdobi detal architektoniczny w postaci gzymsów.
Do centralnej części elewacji tylnej przylega pięcioboczny ganek z tarasem. We dworze zachowały się elementy historycznego wystroju, takie jak drewniane drzwi główne i wewnętrzne w pomieszczeniach, schody w klatce schodowej, a także posadzka w holu. Do dziś przetrwały również piece kaflowe.
Papiernia, młyn
Wolfgang Kettwig, który kupił wieś Matschdorf założył tam papiernię około 1590 roku.
W 1595 r. wydano suwerenne postanowienie, że oprócz młynów w Maczkowie i Rybocicach, nie należy budować kolejnych tego typu. Młyn istniał jeszcze do roku 1855 roku.
Kościół-już nie istniejący-zniszczony w czasie II
wojny
Kościół został zbudowany w 1777 roku. Rok można było również znaleźć w wiatrowskazie zachodniej wieży.
Proboszczowie:
1669 Pohl Johann
1676-1694 ThißelMichael,1
694-1712 Schindler Christian Friedrich
1712-1753 Ballath, Christian Siegismund,
1754-1779 Fentzke CHristian Gottlieb
1779-1815 Töpfer, Johann Ludwig
1816-1820 Klette, Friedrich Wilhelm Emanual
1820-1823 Kriele, Johann KARL Friedrich Wilhelm
1824-1829 Gropius, Ferdinand
1829-1851 Müller, KARL Wilhelm
1852-1855 Heinze, Hermann Theodor
1855-1881 Pusch, KARL Traugott
1883-1885 Buß, Wilhelm
1886-1888 Leisterer, Gotthilf WILHELM
1888-1905 Becker, THEODOR Martin Ludwig Wilhelm
1905-1932 Helbing, Friedrich WILHELM Anton Heinrich
Liczba ludności:
1801: 266/41 domów
1820: 329/47 domów (wieś i folwark)
1895: 344/50 domów / 76 gospodarstw
Grunty 1933: 406 hektarów
Grunty 1939: 676 hektarów

Kłopot/Kloppitz

Kłopot/Kloppitz
Pierwsza wzmianka o Kłopocie (Kloppitz) pochodzi z 1350 roku. W 1370 roku zakupiona przez władze klasztoru w Neuzelle.
W dokumencie króla Bawarii Ludwika z 1448 roku został nabyty przez margrabiego Johanna von Brandenburga dla zakonu św. Jana przez Nickel von Thierbach i od 1804 roku należał do Rąpic (Rampitz).
Fürstenberger Oderbrücke- Kloppitz
Historia mostu Fürstenberg-Kłopot, kiedy Augustin z Rąpic (Rampitz) negocjuje z burmistrzem Fürstenberg Hoemannem, aby zastąpić istniejący prom na Odrze, stałym mostem. Po tym pierwszym przedsięwzięciu stowarzyszenie obywatelskie w Fürstenberg zdecydowało się na budowę mostu przez Odrę poprzez spółki akcyjne. W rezultacie w listopadzie 1871 r. podjęto uchwałę gminy o powołaniu komitetu budowy mostów w celu uzyskania koncepcji budowlanych i kosztorysów. W grudniu burmistrz Hoemann złożył do rządu królewskiego Departamentu Spraw Wewnętrznych we Frankfurcie nad Odrą wniosek o budowę mostu przez państwo pruskie. Jednak rząd pruski nie traktuje sprawy zbyt poważnie i nie widzi potrzeby takiego połączenia drogowego.
Wreszcie w 1911 r. rada miejska Fürstenberg podjęła uchwałę o kontynuowaniu budowy mostu „na własną rękę” i powołaniu komisji mostowej. Przeprowadzono liczne badania mające na celu ustalenie lokalizacji i ewentualnej budowy mostu. Ciągle pozostała kwestia finansowania. Sąsiednie wsie po drugiej stronie Odry -Rąpice, Kłopot i Grzmiąca zgadzają się jedynie na finansowanie swojego połączenia drogowego, odmawiają udziału w kosztach budowy mostu.
Po wybuchu I wojny światowej prace budowlane są ponownie przerwane i dopiero w połowie maja 1918 roku wznowiono. 12 września 1919 r. nadszedł czas i można było świętować ukończenie mostu Fürstenberg-Kloppitz. Koszty budowy-1.469.000 marek, roczne wydatki Fürstenberg wynosiły 7 000 marek na konserwację, oświetlenie i utrzymanie mostu. Przejście przez most kosztowało 1,15 marki.
Został wysadzony przez pioniera budownictwa Justus Jürgensen (niemiecki Wehrmacht), który zdetonował ładunek wybuchowy granatem ręcznym w akcie poświęcenia, gdy Armia Czerwona dotarła do rzeki podczas operacji Wisła-Odra.

Urad/Aurith

URAD/AURITH/URAT
Historia miejscowości Aurith sięga wczesnych dziejów, pierwotnie znajdowała się po obu stronach Odry. Centrum wsi znajdowało się na prawym brzegu Odry (polska wieś Urad), a od zachodu graniczyła z Ziltendorf i Wiesenau (pierwotnie „Krebsjauche).
W latach 1486, 1498 i 1509 zarządzają wsią dwaj bracia Hans i Jakob Ratow. Centrum wsi (po stronie polskiej) miał połączenie promowe z zachodnią częścią (niemiecka strona).
Wieś posiadała ewangelicki kościół filialny z 1817 roku należący do Maczkowa (Matschdorf).
Folwark- dzisiejszy Aurith
Dzielnica na lewym brzegu Odry, która odpowiada dzisiejszej niemieckiej wsi Aurith, pierwotnie nosiła nazwę Vorwerk (folwark). Prawdopodobnie istniał już przed 1429 rokiem. Pierwsza udokumentowana wzmianka o „Vorwerk” pochodzi z 1550 roku i początkowo ta część wsi była „używana” głównie do hodowli bydła. Był tu między innymi mały zamek, którym bezpośrednio zarządzał klasztor Neuzelle i który mnisi wykorzystywali jako miejsce wypoczynku.
W 1927 r. ziemia została po raz pierwszy wydzierżawiona przez rząd we Frankfurcie nad Odrą.
Cała wieś była wielokrotnie nękana klęskami żywiołowymi, w tym przede wszystkim regularnymi powodziami Odry, ale także dużymi pożarami i epidemiami cholery. Dopiero po wielkim pożarze w 1802 roku wieś mogła stopniowo przekształcić się w jednostkę istniejącą do 1945 roku. Pod koniec drugiej wojny światowej miejscowość została podzielona, centrum wsi na prawym brzegu Odry trafiła do Polski i otrzymała nazwę Urad, Vorwerk na lewym brzegu Odry stała się dzisiejszą miejscowością Aurith.
Liczba mieszkańców:
1801: 559
1820: 511
1831: 671
1885: 1139
1895: 1230
1933: 1263
1939: 1296